آیا کسی می‌داند که پنجاه سال دیگر زنده خواهد بود یا نه؟ پیش از آن‌که درباره دونالد ترامپ، بنیامین نتانیاهو و علی خامنه‌ای چیزی بنویسم، باید در مورد خودم نیز بنویسم که پنجاه سال دیگر من هم زنده نخواهم بود.

امروز ما دغدغه مقام، قدرت و موقعیت‌های دنیوی خود را داریم. برای حفظ این جایگاه‌ها، از هیچ کاری فروگذار نمی‌کنیم؛ اما هرگز نمی‌اندیشیم که پنجاه سال بعد، جهانیان ما را با چه کلماتی به یاد خواهند آورد.

در اندیشه بودم که رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، در ماه مه ۲۰۲۵ میان پاکستان و هند آتش‌بس برقرار کرد و سپس در ژوئن ۲۰۲۵ میان اسرائیل و ایران نیز آتش‌بس ایجاد نمود. او با این دو آتش‌بس می‌خواهد جایزه صلح نوبل را به‌دست آورد. اما تا زمانی که مسئله فلسطین حل نشود، در خاورمیانه صلح برقرار نخواهد شد. دونالد ترامپ توانست دو آتش‌بس ایجاد کند، ولی در کشمیر، ظلم و ستم هند همچنان ادامه دارد؛ و در غزه، اسرائیل هر روز با بمباران، فلسطینیانی را که در صف کمک‌های بشردوستانه ایستاده‌اند، به قتل می‌رساند.این کشتار جمعی، از اکتبر ۲۰۲۳ تا به امروز ادامه داشته است ستم‌انگیزی را ببینید که رسانه‌های جهانی شمار فلسطینیان کشته‌شده در این نسل‌کُشی را میان پنجاه تا شصت هزار نفر اعلام می‌کنند، اما برخی از روزنامه‌های اسرائیلی این رقم را تا صد هزار نفر نیز رسانده‌اند. پنجاه سال بعد، مکتب فکری صهیونیسم، بنیامین نتانیاهو را قهرمان خود خواهد دانست؛ قهرمانی که بیش از صد هزار فلسطینی را در غزه به قتل رساند.

دونالد ترامپ نیز به عنوان دوست نتانیاهو و دشمن فلسطینیان در یادها خواهد ماند. اما درباره حکمرانان کشورهای مسلمان چه می‌توان گفت؟ همانانی که نسل‌کُشی در «هولوکاست غزه» را در سکوت نظاره‌گر بودند و گاه‌گاهی بیانیه‌ای در محکومیت این کشتار صادر می‌کردند یا از طریق سازمان همکاری اسلامی (OIC) قطعنامه‌ای تصویب می‌نمودند. اکثر حکمرانان مسلمان، راه‌حل مسئله فلسطین را در طرح «دو دولت» می‌دانستند؛ همان طرحی که مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه ۱۸۱ خود پیشنهاد کرده بود.

اما هیچ‌یک از این حکمرانان نگفتند که اسرائیل خود بر مبنای همین قطعنامه تأسیس شد و پس از آن، همواره همین قطعنامه را پاره کرده و زیر پا گذاشته است.

اسرائیل دلیل «هولوکاست غزه» را حمله گروه مقاومت فلسطینی حماس در اکتبر ۲۰۲۳ به اسرائیل عنوان کرد، اما هیچ‌یک از حاکمان کشورهای اسلامی توضیح ندادند که این حمله از سوی حماس نه به خاک اسرائیل، بلکه برای بازپس‌گیری سرزمین‌هایی صورت گرفت که اسرائیل پس از سال ۱۹۴۸، در تخلف از قطعنامه ۱۸۱، به‌طور غیرقانونی اشغال کرده بود. طبق طرح تقسیم فلسطین که در همان قطعنامه پیش‌بینی شده بود، این مناطق بخشی از کشور مستقل فلسطین محسوب می‌شدند.

فراموش نکنیم که مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۷۴ در قطعنامه شماره ۳۳۱۴ خود تصریح کرده است که مبارزه مسلحانه برای تحقق حق تعیین سرنوشت در برابر نیروهای اشغالگر و غاصب، امری مشروع است.

من حمله حماس را، که در آن زنان، کودکان و سالخوردگان نیز هدف قرار گرفتند، اقدامی درست نمی‌دانم، اما حماس بر این باور است که آن‌ها بر ضد شهرک‌نشینان یهودی که به‌طور غیرقانونی در سرزمین‌های فلسطینی ساکن شده‌اند، دست به اقدام زده‌اند، چرا که ارتش اسرائیل غزه را محاصره کرده و دسترسی مردم به آب و غذا را قطع کرده بود.

ادعای حماس این است که اسرائیل و آمریکا قصد دارند مردم فلسطین را از غزه بیرون رانده و یهودیان را به جای آن‌ها در این منطقه اسکان دهند. یک خبرنگار فرانسوی به نام «ژان پی‌یر فیلو» کتابی درباره تاریخچه غزه نوشته است که در آن توضیح داده شده فلسطینیان از سال ۱۹۶۵ هدف طرحی برای اخراج از غزه بوده‌اند. در ابتدا، برنامه بر این بود که فلسطینیان را از این منطقه بیرون کرده و به عراق یا لیبی منتقل کنند. در سال ۱۹۶۸، سازمان اطلاعاتی اسرائیل (موساد) برای اجرای این طرح، یک واحد ویژه تشکیل داد و روند بیرون راندن فلسطینیان به‌سوی اردن آغاز شد. این اقدام منجر به شدت‌ گرفتن مقاومت در غزه گردید و در سال ۱۹۷۰، جبهه خلق برای آزادی فلسطین (PFLP) سه هواپیما را ربود.

برخی ناظران غربی امروز حماس را بازوی نیابتی ایران می‌دانند، حال آن‌که پنجاه سال پیش همین نگاه به روابط سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) و آیت‌الله خمینی وجود داشت، چرا که طرفداران آیت الله خمینی در آن زمان آموزش‌های نظامی خود را از ساف دریافت می‌کردند. پس از انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹، یاسر عرفات، رهبر ساف، به نماد مقاومت فلسطین تبدیل شد، اما به‌تدریج حکام کشورهای مسلمان، با هم‌دستی ایالات متحده، او را به‌سوی مذاکرات با اسرائیل سوق دادند.

در سال ۱۹۹۳، تحت توافقنامه اسلو، یاسر عرفات به رهبری یک دولت ضعیف فلسطینی منصوب شد و سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) را درگیر یک جنگ داخلی کردند. با تضعیف جایگاه ساف، گروه حماس ظهور کرد. بسیاری از رهبران حماس اهل مناطقی بودند که اسرائیل به‌طور غیرقانونی اشغال کرده بود. بنیان‌گذار حماس، شیخ احمد یاسین، در روستای الجوره به دنیا آمد. خانواده اسماعیل هنیه نیز اهل همین روستا هستند. این روستا در نزدیکی شهر المجدل قرار داشت. در سال ۱۹۴۸، الجوره و المجدل جزء مناطق فلسطینی شناخته می‌شدند، اما اسرائیل آن‌ها را اشغال کرده و شهری جدید به نام اشکلون در آنجا بنا کرد.

بیشتر پناهندگان ساکن غزه، فلسطینیانی هستند که توسط ارتش اسرائیل از خانه‌های خود رانده شدند. اکنون اسرائیل حدود ۶۰ درصد از اراضی دولت فلسطینی را که طبق قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل به فلسطینیان تعلق داشت، در اشغال خود دارد. این مناطق شامل یافا، الجلیل، و بیرالسبعا و دیگر مناطق عربی هستند که نام آن‌ها تغییر داده شده است. در پنج کیلومتری شرق یافا، روستای تاریخی‌ای به نام «قریة سلمی» وجود داشت که صحابی بزرگوار، حضرت سلمة بن هشام (رضی‌الله‌عنه) در آنجا به شهادت رسیدند و مقبره ایشان نیز در همان‌جا واقع بود. اسرائیل با بلدوزر این روستا را نابود کرد و نام آن را به «کفر شیلم» تغییر داد. زمانی اشکلون و سلمی جزء سرزمین غزه محسوب می‌شدند. در غزه، مسجدی به نام «سید هاشم بن عبد مناف» وجود دارد. این مسجد به نام سید هاشم بن عبدمناف، جد بزرگوار پیامبر اکرم حضرت محمد ﷺ نام‌گذاری شده است. فرزندان او به «بنی‌هاشم» شهرت یافتند. ایشان برای تجارت به غزه آمد و در همان‌جا دار فانی را وداع گفت و در غزه به خاک سپرده شد. امام شافعی نیز از تبار بنی‌هاشم بود. پدر ایشان، ادریس، در غزه ساکن بود و خود امام شافعی نیز در همین شهر چشم به جهان گشود. قبر پدرش، ادریس، در غزه قرار دارد.

امروز، ترامپ و نتانیاهو قصد دارند فلسطینیان را از همین غزه بیرون کنند. طرح اخراج فلسطینیان از غزه، طرحی است که پنجاه سال پیش شکل گرفت و به نظر نمی‌رسد حتی در پنجاه سال آینده نیز بتوانند آن را عملی سازند. آیا آن دسته از حاکمان مسلمان که راه‌حل مسئله فلسطین را در تشکیل دو دولت می‌دانند، می‌توانند پاسخ دهند که آیا بدون پایان دادن به اشغال سرزمین‌های فلسطینی، چنین راه‌حلی عملی خواهد بود یا نه؟

«آزاد عیسی»، روزنامه‌نگار اهل آفریقای جنوبی که دربارهٔ فلسطین و کشمیر گزارش می‌نویسد، در کتاب خود با عنوان "سرزمین‌های متخاصم (HOSTILE HOMELANDS)" پرده از اتحاد پنهان نتانیاهو و نریندر مودی برداشته و نوشته است که مودی با کمک اسرائیل تصمیم گرفته است از کشمیر، غزه‌ای دیگر بسازد. اگر ما نتوانیم مردم غزه را نجات دهیم، نجات دادن مردم کشمیر دشوارتر خواهد بود. اکنون زمان تصمیم‌گیری فرا رسیده است؛ باید انتخاب کنیم که نسل‌های آینده، پنجاه سال بعد، ما را با چه نام و عنوانی به یاد خواهند آورد.

منبع:

https://e.jang.com.pk/detail/920014